1. Celem niniejszej ustawy jest uwarunkowanie nadań i odebrań stanu szlacheckiego.

2. Stan szlachecki dzieli się na grupy, z których każda ma większy prestiż i prawa. Od najwyższej:

• Magnateria
• Szlachta Wyższa
• Szlachta Niższa
• Szlachta zagrodowa
• Gołota

3. Nadanie stanu szlacheckiego wymaga od kandydata ogromnego wkładu w społeczność, aktywność, nie może on być karany aresztem więcej niż raz. O nadaniu decyduje Imperator lub Senat większością głosów, tak samo jak o odebraniu.
4. Zarówno przy nadaniu, jak i odebraniu stanu szlacheckiego, musi być ku temu jasno określony powód.
5. Każde nadanie stanu szlacheckiego zaczyna się od Gołoty, chyba że Imperator i Senat wspólnie uzgodnią, że nadanie zacznie się już od Szlachty Zagrodowej.
6. Każdy awans albo degradacja w hierarchii szlacheckiej musi być maksymalnie o jeden stopień (wyjątkiem jest wyżej wymieniona sytuacja w której Senat i Imperatorat razem podejmują decyzję, wtedy można maksymalnie o 2).
7. Każde nadanie stanu szlacheckiego jest dziedziczne przez dzieci obu płci.
8. Szlachcic ma prawo do używania herbu rodowego, ustalonego przez szlachcica i zatwierdzonego przez Imperatora, dziedziczonego później przez dziecko. Dziecko w chwili osiągnięcia pełnoletności wybiera, czy chce dziedziczyć herb ojca czy matki (nie dotyczy to nazwiska).
9. Jeżeli Imperator abdykuje nie wyznaczając następcy, zwołuje się walne zgromadzenie, w którym siła głosu to kolejno:

• Dla zwykłego obywatela – 1
• Dla Gołoty 2
• Dla Szlachty Zagrodowej – 2,5
• Dla Szlachty Niższej – 3
• Dla Szlachty Wyższej – 3,5
• Dla Magnaterii – 4

NOTKA: Niniejsza ustawa została wpisana wiele dni po jej uchwaleniu.